De Bijbel

बाइबिल

De Bijbel

De Bijbel is het heilige boek van de christenen. Het woord 'Bijbel' stamt van het Griekse woord βιβλία biblia (boeken), dat een meervoud is van βιβλίον biblion (boek; oorspronkelijk het verkleinwoord van βίβλος dat papyrus(plant) of boek betekent). Deze betekenis gaat weer terug op de Fenicische stad Byblos, die een omslagplaats was voor bast, de grondstof voor papyrus.

Het woord bijbel heeft twee betekenissen die vaak door elkaar gebruikt worden. Het is in de eerste plaats de verzameling geschriften die de Bijbel vormen (bijvoorbeeld in "het staat in de Bijbel", met bepaald lidwoord en officieel met hoofdletter), en in de tweede plaats een gedrukt exemplaar daarvan ("ik heb mijn bijbel niet bij me", officieel zonder hoofdletter). In het christendom beschouwt men een gedrukt exemplaar meestal niet als bijzonder heilig.

De Bijbel bevat twee verschillende verzamelingen van teksten:

- Het Oude Testament, ook wel de Hebreeuwse Bijbel of Tenach genoemd. Deze werd geschreven over een periode van vele eeuwen, voor het grootste deel in het Hebreeuws met een paar passages in het Aramees.

- Het Nieuwe Testament, geschreven gedurende de eerste (en volgens sommigen gedeeltelijk in de tweede) eeuw na Christus, in toen alledaags Grieks (koinè-Grieks).

- Voor veel christenen hebben ook de deuterocanonieke boeken betekenis; zie verderop.

Samenstelling van de Bijbel

De Bijbel is niet in één keer tot stand gekomen, maar is in de loop van duizenden jaren samengesteld. Het Oude Testament is in feite de Hebreeuwse Joodse Tenach. Deze omvat 39 boeken. Daarnaast is rond 150 v.Chr. een Griekse vertaling van de Tenach, de zogenaamde Septuagint, gepubliceerd, die veel meer boeken omvatte, en van sommige boeken een uitgebreidere versie van wat in de Hebreeuwse Tenach stond. De 39 boeken van de Tenach worden door alle christelijke kerken als canoniek geaccepteerd. De teksten die wel in de Septuagint, maar niet in de Tenach stonden, worden door de meeste protestantse kerken als apocrief beschouwd, terwijl de Rooms-katholieke Kerk 13 ervan als deuterocanoniek (‘later aan de canon toegevoegd’) in de Bijbel heeft opgenomen. In het artikel Canon van de Bijbel staat zowel voor het Oude als voor het Nieuwe Testament een overzicht van welke kerken welke boeken als canoniek beschouwen.

Ook het Nieuwe Testament is een verzameling boeken. Hiervan is door Athanasius van Alexandrië in 367 n.Chr. een lijst van 27 boeken opgesteld, die door vrijwel alle christelijke kerken als canoniek worden beschouwd. Zie Canonvorming van het Nieuwe Testament voor meer hierover.

Vaak wordt gezegd dat de Bijbel door God geïnspireerd is. Wat die "inspiratie" precies inhoudt, daarover verschillen de meningen. Sommigen menen dat de Bijbel niet woordelijk door God „gedicteerd” is: mensen schreven, in hun eigen bewoordingen en in hun eigen stijl, en soms zelfs in hun eigen dialect, wat ze van God hadden begrepen, en soms ook letterlijk gehoord, of in dromen hadden gezien. Anderen houden vast aan "inspiratie" als een letterlijke weergave van de door God aan mensen ingegeven woorden, waarbij de mens, zijnde louter 'instrument' van God, niet meer dan een doorgeefluik is en zelf op geen enkele manier heeft ingegrepen in die van God (door)gegeven woorden. De mate waarin deze nuancering wordt geaccepteerd, verschilt van kerk tot kerk. In het algemeen zullen reformatorische en bevindelijk-gereformeerde kerken strakker aan een letterlijke openbaring vasthouden.